Een kind wordt geboren. Kort daarna, wordt het gevormd in iets wat door de samenleving nodig geacht wordt. Het kind wordt een utiliteit, eerder nog, een deel van een machine. Onze samenleving is een gemeenschap van onwetendheid en lafheid. Het is een samenleving van onwetendheid omdat het faalt in te zien dat ieder persoon geboren wordt met een lotsbestemming en dat door het vervormen van hem of haar in iets anders, het uiteindelijke oorspronkelijke doel niet bereikt wordt.
Onze samenleving is laf omdat het geen risico’s wil nemen om te zien waar mensen toe in staat zouden kunnen zijn ,als toegelaten werd de desbetreffende lotsbestemmingen uit te laten rollen zonder invloed van buitenaf en wat dat voor effect op de samenleving zelf zou kunnen hebben.
Jij bent geboren om een expressie van jouw ziel te zijn in fysieke manifestatie, of dimensie. Je bent niet geboren om dit leven te gebruiken en het te verfijnen of jezelf te verbeteren.
Je bent geboren om dit leven als een canvas te gebruiken en jezelf daarop te manifesteren.
Je hoeft niet verzekerd te worden om dit te doen. Je hebt er geen diploma’s of universitaire graden voor nodig. Je was er al voor gekwalificeerd vanaf je eerste hap adem. We snappen blijkbaar niet dat we in dit leven zijn gekomen omdat we er voor gekwalificeerd zijn. We wachten op de samenleving om ons te plaatsen waar het ons verwacht, net als onze ouders en grootouders en de mensen voor hen ondergingen.
Het zet je ook op een plek waar het je wil hebben. Het creeërt een valse identiteit voor je, een valse identiteit die zo dik is dat de leegheid die je voelt door het gemis van je eigen ziel je niet eens merkt. Dat is ook waarom de verslaafde zich vol spuit. Dat is waarom we ‘bezig’ moeten blijven. In deze leegheid van eenzaamheid, is er niemand die de valse identiteit kan versterken en dus kunnen er barsten in haar funderingen komen waardoor de ziel terrein kan winnen. Wie ben ik? We beginnen vragen te stellen. Het geeft ons het gevoel dat we gek zijn, alleen zijn kan een identiteitscrisis behoorlijk voeden. Er is niemand daar die een idee van wie je bent op jou kan projecteren.
De donkere nacht van de ziel is niets meer dan de ruimte tussen je ‘valse’ zelf en je ‘ware’ ‘echte’ zelf. Het is een bedemloze ruimte. Het is een ruimte waarin je leert dat om jezelf te vinden, je eerst jezelf moet verliezen. Je kunt niet die persoon zijn van wie je dacht dat je het was. Maar je bent je ook nog niet bewust van wie je nu werkelijk bent. Er is geen houvast. Je ‘bent’, maar dat zijn is een lege betekenis.
Andere mensen hebben je deze indentiteit gegeven die je jezelf eigen gemaakt hebt en je jezelf tevens mee identificeerd. Dit is dus waardoor tijdens de afwezigheid van andere mensen, je voelt dat je jezelf kwijt raakt. Als we onszelf laten zakken naar de diepten van de donkere nacht van onze ziel, zullen we opmerken dat de pure, onvervuilde ware zelf (wat een directe manifestatie van je ziel is) zonder hulp naar de voorgrond kan komen. Je kunt niets DOEN om je ware zelf te worden. Echter, je dient simpelweg ‘uit de weg’ van je ware zelf te stappen. Stop het te beperken. Alles wat nodig is om iets ‘echts’ te laten gebeuren of bovenkomen is het ‘valse’ weg te nemen. Maak je geen zorgen, de enige dingen die je kunt verliezen zijn de dingen die bedoeld zijn om te verliezen. De enige dingen die je kunt verliezen zijn dingen die je moet verliezen om er iets met oneindig meer waarde voor terug te krijgen.
De samenleving beangstigt je om de valse identiteit aan te houden. Het bedreigd je met pijn en de dood. Pijn en de dood als je je belastingen niet betaald, pijn en de dood als je niet een bepaald product aanschaft, pijn en de dood als je de instructies niet volgt. Maar als je behoedzaam met die dreiging om gaat, zul je sterven voor je ooit jouw authentieke zelf ervaren hebt. Een leven geleefd achter het valse masker is helemaal geen leven. Het is het omhulsel van leven. Iedereen die het voor elkaar krijgt authentiek te leven en authentiek te sterven weet dat pijn tijdelijk is en de dood fictie. Het kan namelijk niet ‘zijn’.
De post van vandaag is kort. Maar cruciaal. Er zijn een groot aantal mensen vandaag de dag die zich verloren voelen. Ik kan je begrijpen als je overweegt terug te keren naar je valse identiteit omdat het beangstigend is om in de donkere transitie tussen vals en echt te verblijven. Ik kan je begrijpen als je terug wilt keren naar de vaste grond waar je vandaan kwam vanwege de angst om vooruit te gaan naar nieuwe, onbekende grond.
Ik wil er graag op aandringen vooruit te blijven gaan en niet terug te keren naar wat bekend is. Die ‘bekendheid’ is een vergif waar je aan gewend bent. En binnen deze woorden zit de stem van jouw onderdrukte ziel. Een donkere nacht van de ziel is geen verlies. Iedereen zou blij moeten zijn het eens dan wel meerdere keren te ervaren in hun leven. Iedereen zou moeten hopen zich zo ver mogelijk te verliezen om zichzelf te kunnen vinden. En er is maar één manier om dit aan te geven: als je jezelf niet afvraagt ‘wie ben ik in hemelsnaam’ zul je er nooit achter komen.