Velen van ons komen op een punt in het leven waar we onze fouten en verkeerde manieren, zowel uit het verleden als het heden, erkennen. Wanneer we tot deze erkenning of conclusie(s) komen, kunnen we overvallen worden door schuldgevoelens, schaamte en in verlegenheid gebracht worden over dingen die we hebben gezegd of pijn die we anderen aangedaan hebben.
Ik heb tot nu toe, nog nooit iemand ontmoet die niet iets gedaan of gezegd heeft waar hij of zij op een later tijdstip spijt van heeft – dat is namelijk het proces van leren wie we echt zijn en de katalisator die ons laat groeien. Ongemakkelijk – ja. Soms zelfs ondraaglijk… Maar de belangrijke faktor hier is dat we eindelijk de situatie erkennen en in eigen hand nemen. Zelfs als we niet geheel de bron van de actie(s) begrijpen, stellen we ons bescheiden op en leggen de kaarten op tafel zodat anderen er van kunnen leren.
Vaak denken we dat wanneer we openlijk onze fouten en discrepanties toegeven, we het risico lopen om vrienden, geliefden en/of familie te verliezen. Maar deze angst is ongegrond omdat iedere ‘vriend’ die we verliezen in het proces wanneer we eerlijk zijn over onszelf, simpelweg bewijst dat de ‘vriend’ zijn ware aard laten zien. Zoals bekend: je leert je vrienden kennen in tijden van tegenspoed. Echte vrienden zul je nooit verliezen. Alleen zij die een ‘alliantie’ met ons vormen op basis van bepaalde condities zullen zich vervreemden omdat hun ‘agenda’s’ niet meer synchroon lopen met de onze.
Schaamte, schuld en verlegenheid zijn iets meer dan de misplaatste conclusies van het ego. Deze ‘donkere’ gevoelens zijn niet de ware ‘jou’. Het is een expressie van het ego zelf en er is een wereld van verschil tussen die twee. JIJ bent een reflectie van creatie – LIEFDE. Velen denken dat liefdevol zijn het enige is wat telt, maar realiseren zich niet dat dit ook betekend jezelf lief te hebben. We geloven dat vergeving goddelijk is, maar op de één of andere manier vergeten we in dat proces onszelf te vergeven.
We zijn allemaal producten van deze vreemde plaats van dualiteit en worstelingen met onszelf en onze omgeving. Wij zijn niet verantwoordelijk voor het creëren van de worsteling. We zijn alleen verantwoordelijk voor hoe wij ons gedragen binnen deze worsteling. Maar als je verantwoording wilt nemen, moeten we eerst realiseren waarvoor we verantwoording willen nemen. Als we er achter komen dat we ons bijvoorbeeld niet liefdevol hebben gedragen, zullen de gevoelens van spijt die loskomen, de barometers zijn om ons te laten weten dat we eindelijk verantwoording willen nemen voor onze daden. Dit is zeer aanbevelenswaardig omdat het niet makkelijk en comfortabel is en dit pad zeker niet met de minste weerstand bezaaid is.
Er is ook een verschil tussen arrogantie en onwetendheid. Als we ons negatief gedragen maar niet compleet realiseren wat we op dat moment doen, dan zij we ons onwetend aan het gedragen, in een staat van niet bewust zijn. Arrogantie aan de andere kant belichaamt het donders goed weten dat we verkeerd bezig zijn en het waarom, maar toch doen we het omdat het domineren en controleren van anderen ons enige vorm van plezier verschaft, compleet bewust wel te verstaan. Spijt signaleert simpelweg dat we in een eerdere staat van ontkenning onwetend zijn geweest, wat goed is… toch?