Tegelijkertijd draagt elke cel trouw zijn verantwoordelijkheid om de veeleisende behoeften van mijn hele lichaam te dienen, van welke zijn eigen gezondheid en integriteit (en de mijne) afhankelijk zijn. Samen handhaven deze cellen de gezondheid en integriteit van het lichaam, zelfs onder omstandigheden met extreme stress en ontberingen, om capaciteit te creëren voor buitengewone prestaties van fysieke gunsten en intellectuele scherpte, ver buiten de mogelijkheden van de individuele cel. Middelen worden gedeeld op basis van behoefte, niet hebzucht.
We leren ook dat de miljarden niet-menselijke micro-organismen onze huid, genitale gebieden, mond en darmen bewonen met een essentiële rol in het ondersteunen en reguleren van onze lichaamsfuncties als leden van een gezamenlijk functionerende, levende gemeenschap.
Het lichaam’s individuele besluitvormende, hulpbron delende cellen en microben, zijn meer dan van elkaar afhankelijk. Elke is een integraal onderdeel van een groter geheel waarvan geen deel of sub deel kan bestaan op zichzelf. Samen vechten ze tegen een grote verscheidenheid aan virussen, kankercellen, en schadelijke bacteriën en creëren regulerende mechanismen die intern in het geheel er voor zorgen dat geen enkel deel dominantie wint over de ander of het lichaam’s energie, voedingsstoffen en water als in een monopoly en exclusief voor haar zelf gebruikt. De gehele tijd, past ze zich aan, aan veranderende temperaturen en energie behoeften en variaties in de voeding en wateropname van het lichaam, genezen beschadigd weefsel en zorgen en verzamelen de zintuiglijke gegevens voor onze bewuste geest, die van essentieel belang zijn om een bewuste keuze te kunnen maken.
Een van de vele indrukwekkende uitingen van de capaciteit van het lichaam om zichzelf te organiseren, is het proces waarbij de cellen continu vernieuwen zonder verlies van het volledige lichaam. De cellen van de menselijke maag hebben een omloop van slechts vijf dagen. Rode bloedcellen worden vervangen ± iedere 120 dagen. Het oppervlak van de huid ververst elke twee weken.
De meeste van deze cellulaire en moleculaire activiteit vindt plaats zonder dat we er bewust van zijn. Zolang we de essentiële input van voeding, hydratatie, rust en beweging verzorgen, voldoen onze cellen aan hun verantwoordelijkheden voor onze gezonde lichamen zonder specifieke instructie van onze bewuste geest.
Cellen kunnen en zullen zich soms als eem ploert gedragen, met de verschrikkelijke gevolgen van dien. Kanker, Alzheimer en Leukemie zijn ‘goede’ voorbeelden. Het lichaam heeft, weliswaar binnen de perken, mechanismen om dergelijke bedreigingen te elimineren. Als deze mechanismen falen, sterft het lichaam en de ‘rotte’ cellen sterven mee.
Dus hoe beslissen onze cellen, individueel en als collectief, wat te doen? Is er een of andere vorm van bewuste intelligentie betrokken op cellulair niveau? Het ‘Grand Machine’ verhaal zegt nee, de processen zijn mechanisch. Het ‘Distant Patriarch’ verhaal gaat niet verder in op de vraag dan de fatalistische suggestie dat wat er ook gebeurt, het Gods wil is.