Het universum creëert zichzelf vanuit een punt van perfectie en vanuit een plaats van volheid, geen leegte. Als de zon goed zijn werk wil doen en wilt schijnen, alleen dan kan het ook schijnen voor anderen. In deze tijd van veranderende energiën is de tijd gekomen om dingen ongedaan te maken. Vraag jezelf eens af, is het zorgen voor anderen een excuus om niet voor jezelf te zorgen? Is het een excuus om niet de dingen te doen waar je voor geboren bent? Dit zijn vragen die we onszelf allemaal moeten stellen nu de buitenwereld ons probeert weg te zuigen van het pad van ons levensdoel.
Zien we onszelf in problemen komen omdat we maar vast blijven houden aan onszelf? Worden we boos als anderen proberen onze tijd te verorberen, onze vrede of stilte?
We worden continue afgeleid van onze perfecte innerlijke intenties. Iedere dag worden we wakker en weten we wat we voor elkaar moeten krijgen maar aan het eind van de dag is de lijst vol met dingen van anderen… Zijn wij hier voor hen of voor onszelf? Waarom zijn we zo bezig met de dromen van anderen waar te maken, hun vrede, hun veiligheid, als we onze eigen dromen, vrede en veiligheid niet eens kunnen vinden. Waarom blijven we zo vast zitten in iets waar we normaal gesproken niet eens in willen zitten?
Schuld stapelt op in onze rugzak als we blijven vasthouden aan ons verdrinkende leven. Als je het eens bekijkt vanuit een hoger standpunt, figuurlijk bijvoorbeeld vanaf de top van een berg, dan zul je verstelt staan waar je naar staat te kijken. Het lijkt dan wel alsof we verschillende levens tegelijk leven, en we bekijken ze met een grijns en een grimas. We willen graag helpen en anderen aan de hand meenemen door hun dromen met grote reddingspogingen van onze kant. We worden moe van de energiën van anderen, drama’s worden groter en ze slaan zich als een omhulsel om ons heen.
De dagen zijn korter geworden, er is niet eens genoeg tijd om onze eigen eerste behoeften afgehandeld te krijgen. We lopen in cirkels en proberen alle orders van ons leven af te werken maar zien dat er geen een compleet wordt afgerond. Afronden, breken met oude gewoonten, misstappen ongedaan maken lijkt wel een olympische sport. De natuur neemt zijn vorm aan nu we de deur openen en het onmogelijke mogelijk gaan maken.